در این میان اگر هدف از حضور این افراد خاص و خاص است، باید در تهیه کنندگان و عوامل اثر از این بابت نگرانی وجود داشته باشد تا این ظاهر و مسیر صرفا جنبه تزئینی به خود نگیرد. بر این اساس اخیرا در یکی از سریال های شبکه نمایش بومی این اتفاق بی سابقه رخ داد که باید آن را به فال نیک گرفت.
بگذار بروم به کارگردانی شهرام شاهحسینی در قالب یک رمان عاشقانه خانوادگی که به انجمن سندروم داون نیز تقدیم شده است. راما کودک مبتلا به این سندروم نقش پسر حاتم را بازی می کند که شخصیت اصلی داستان است، داستان هاتف و حاتم که دو برادر از خانواده ای معروف ساکن سیاهرود هستند. حاتم پسر بزرگ خانواده اش است و دایه اش مارال را دوست دارد. هر چند هنوز ابهامات زیادی درباره سرنوشت همسر سابقش در بین مردم سیاهرود وجود دارد. مارال متوجه می شود که جان برادرش در خطر است. حاتم پس از کمک به مارال و ردیابی ماجرا، متوجه می شود که داستان برادرش به برادر کوچک خود حاتم مربوط می شود که چند سالی به تهران مهاجرت کرده است. با بازگشت هاتف به سیاهرود، دو برادر درگیر یک موقعیت عاشقانه پیچیده می شوند که موقعیت های عجیبی را رقم می زند.

در قلب این داستان پیچیده و هزارتویی، راما حضور جالبی دارد، در بیشتر سکانس ها او با مارال است که از او مراقبت می کند. دوستی و رابطه این پسر با محسن ثنابنده که نقش پدرش را بازی می کند یکی از مواردی است که به خوبی جواب داده و حس پدر و پسر را آنطور که باید منتقل می کند. ریشه جدایی حاتم از همسر سابقش بدرفتاری او با این پسر بی گناه است. نگاه پدرانه و محبت آمیز حاتم به این کودک واقعا ستودنی است. هر چقدر هم نگاه دیگران و هم نگاه تلخ خانواده را تحمل کند، پای این بچه می ایستد و او را عمیقاً و با تمام وجود دوست دارد. وقتی پدرش از سر دلسوزی به او می‌گوید که چرا این بچه حرف نمی‌زند و بهتر است او را به مدرسه بچه‌هایی مثل او بفرستند، فری واکنش تندی نشان می‌دهد که او هیچ تفاوتی با بقیه ندارد و نباید از او جدا شود.

شاید یکی از دلایل شکل گیری موفقیت آمیز این رابطه به تجربه قبلی ثنابنده در کار با این بچه ها برگردد، این بازیگر نشان داده که در این زمینه دغدغه دارد و قبل از رحیم کن نیز به عنوان کارگردان، فیلمنامه نویس، بازیگر و … فعالیت داشته است. n. ، فضا رفته بود. از «پایتخت» تا فیلم هایی مثل «سوگند»، «گینس» و… همه این موارد تلاشی است برای عادی سازی حضور افراد مبتلا به سندروم داون در جامعه، تلاشی که جز با درک و همراهی این ها امکان پذیر نیست. مردمی که تنها با نزدیک شدن به آنها و با هم بودن به دست می آید.

رامای رحیم کن اکنون برای مخاطبان عزیز است زیرا از نظر گروه سازنده سریال عزیز و قابل احترام است. او در حاشیه نیست، برای تعامل طنز استفاده نمی شود و در داستان حضور ندارد. به همین دلیل است که مخاطب هم راما را دوست دارد و هم این نگاه عاشقانه به او را. حضور راما البته به این موفقیت کمک کرد، پسر 6 ساله ای که با درک جایگاهش در سریال و بازی خوب، سعی می کند نقشش را به خوبی انجام دهد. البته او این نقش را طوری بازی می کند که انگار زندگی می کند، وضوحی که در شخصیت افراد مبتلا به سندرم داون نهفته است و آنها را جذاب تر می کند. این صداقت راما را باورپذیر کرد و حضور او در هر سکانسی حس خاصی به حال و هوای آن می بخشد.
افزایش آگاهی جمعی جامعه از تعامل صحیح با این دسته از افراد یکی از مواردی است که تا حدودی می تواند با چنین اتفاقاتی تشویق شود که در این سریال به طور مثال در قالب دغدغه های پرستار راما و او مشهود است. نگرانی های پدر

این تأمل مبتنی بر مهارت و شکل گیری ارتباط است که باید به صورت اصولی اتفاق بیفتد، تلاشی که باید بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد تا علاوه بر گنجاندن این گروه در فعالیت ها و رویدادهای عادی، شناخت درستی از آنها به دست آورد. توسط مخاطبان این نوع آثار هدایت شود. مسیری که قطعا می تواند از منشور هنر و سینما در جامعه جریان داشته باشد و عادی شود.

5757