بی شک یکی از مهم ترین سخنرانانی که در این سال ها تریبون شده، علیرضا پناهیان است.

ترجیح ولایت بر عدالت و نفی اعتبار حدیث «انی بعث لطمم مکارم الاخلاق» و در نتیجه نفی تمامیت اخلاق به عنوان هدف دین از نکاتی است که برخی صاحب نظران به آن معتقدند. جهت گیری تئوری خاص پناهیان برای تحکیم تشیع استبدادی و با هدف کسب قدرت در سخنان وی در سال های اخیر مورد تاکید قرار گرفته است.

او در سخنان پایانی خود در برنامه سحرگاه شبکه سه معتقد است آنچه که اخلاق می نامد توانایی ایستادگی در مقابل دین را دارد. در این مقاله بخشی از آخرین سخنان پناهیان و سپس مقاله محسن حسام مظاهری با عنوان «پروژه پناهیان: اسلام ستیزی اسلام ستیزی برای صورت بندی تشیع استبدادی» که سال گذشته در نقد پناهیان منتشر شد را می خوانیم. روشنفکران پروژه:

1- در سحرگاه ماه مبارک رمضان امسال برنامه ای با نام وقت سحر از شبکه افق (شبکه با مخاطبان خاص: هواداران نظام) و با مجری گری صابر خراسانی (شاعر مجلس تهران که اخیراً نیز میزبان آن بود). ). سخنران ثابت این برنامه علیرضا پناهیان (منبر معروف) است.
بحث های پناهیان در این برنامه در ادامه پروژه ای است که وی به ویژه در چند سال اخیر دنبال می کند. پروژه چند سال اخیر پناهیان تدوین قرائتی از تشیع سیاسی (دولتی) منطبق با مقتضیات جمهوری اسلامی به ویژه برای مخاطب مذهبی حامی رژیم (همان گروه هدف «افق» بوده است. شبکه)؛ پروژه ای که در تحلیل من بیشتر بر آینده نظام و نیازها و چالش های پیش روی آن متمرکز است. از این منظر نظارت بر پروژه او مهم است.

2- پناهیان از معدود سخنرانانی است که علاوه بر توانایی های فردی و نبوغ سخنوری، به دلیل سال ها همجواری با هسته سخت دولت و حضور در تریبون های رسمی و استفاده از رانت رسانه ای اهل گفتگو است. در میان اهل منبر، مبلغینی با معارف عمیق دینی و درجات علمی بالاتر از ایشان هستند، اما از چنین امتیاز و سالیانه ای برخوردار نیستند. (می دانی چند منبر است که وقتی انتشار سخنانش به حاشیه می رسد، فردای آن روز در رسانه ملی به او تریبون می دهند تا از خود دفاع کند؟) یکی دیگر از سرمایه های پناهیان صراحت او در بیان ادعاهایش است. مخصوصاً در سالهای اخیر که شیوه موعظه برازنده و زیبایش به طرز محسوسی کاهش یافته و به وضوح دیگر نیازی به تلطیف مطالب با الفاظ زیبا و جذاب نمی بیند.

3- در میان گفتمان های شیعه معاصر، تشیع سیاسی حکومت محور و از میان قرائت های این گفتمان، آنچه پناهیان در طرح خود تبلیغ و رواج می دهد، ضد مردمی ترین و ضد اجتماعی ترین گفتمان و خوانش است. گفتمانی که از قضا بیش از دیگران از مردم و جایگاه و نقش آنها در ادبیات تبلیغاتی خود می گوید.
در این گفتمان، مردم اگرچه زینت مجالس هستند، اما در واقع اسیران ابدی هستند. موضع متناقض تشیع سیاسی اینجاست. از یک سو به دلیل شرایط اولیه حکومت نیاز به اکثریت دارد و از سوی دیگر ماهیت ضد اکثریتی و الیگارشی دارد و در این قرائت توده مردم همواره به دلیل کوته فکری محکوم می شوند. دنیاپرستی، شهوت زندگی، راحتی و… همیشه متهم به جامعه ایده آل این قرائت این جامعه پیشرو است. جامعه ای که در برابر الیگارشی مقدس مات و مبهوت است. «شیعه تنوری» که سال‌ها داستانش را خطبای منبری روایت می‌کنند، در این قرائت شیعه ایده‌آل است. طبق توضیحات پاناچیان در برنامه مذکور (3/2/1400) اطاعت از پیامبر حتی مهمتر از اطاعت از خداوند است و البته پیامبر حلقه پایانی نیست. مقصود از «نظر مقبول عمر بن حنظله» فقیهان و در دوران حکومت دینی به ولی فقیه است.

4- با این اوصاف، دال محوری این گفتمان حتی «ولایت» نیست; “قدرت” است. همه چیز، از اعتقادات، از اخلاق، از شعائر و حتی خود ولایت، تا زمانی که در خدمت قدرت باشند، مطلوب است (دقایق پایانی سخنان پناهیان را در برنامه مذکور، 2/3/1300 رجوع کنید). بی دلیل نیست که بیشترین هجمه ها و هجمه ها علیه اسلام عرفانی، معنویت گرایی، اخلاق گرایی، الگوهای نوظهور دینداری از سوی حاملان و مبلغان تشیع سیاسی است.
از دیدگاه آنها، مردم برای رسیدن «برتر» به قدرت، کمکی بیش نیستند. اسلام سیاسی شیعه، اسلام سلطه است. اسلام حکومت استبدادی و توسعه طلبی، علاقه مند به امپراتوری و قدرت. اسلام ذبح اخلاق و معنویت و همه سرمایه های دینی اسلام و تشیع و جامعه است، زیر پای حکومت، به پای قدرت.

5- این قرائت بیشتر مربوط به تحول حکومت بنی امیه است تا روایت شناخته شده حکومت های انبیا و علویان. به همین دلیل، پناهیان و دیگر مروجین این قرائت در این سال ها به مقام مروری بر تاریخ اولیه اسلام رسیدند. آنچه آنها ارائه می کنند در واقع ضد روایتی از تاریخ اولیه اسلام است. روایتی متقابل که در آن (به گفته پاناخیان) پیامبر و علی بن ابی طالب، دو رهبر، شکست خوردند. سخنان ایشان در مورد انکار رسالت اخلاقی انبیا و تضعیف روایت «انما بعث لطمم مکارم الاخلاق» و نیز مباحث ایشان در تقدم ولایت بر عدل نیز در همین راستا قابل درک است.

2323